Gleba glebie nierówna. Taka sama roślinność może być bujna na jednej działce, a mizerna na drugiej, nawet leżącej po sąsiedzku. O wszystkim decyduje żyzność.
Żyzność gleb to zespół ich właściwości fizycznych, chemicznych i biologicznych zapewniających roślinom odpowiednie warunki do wzrostu, czyli odpowiednie składniki pokarmowe, wodę i powietrze glebowe – przeczytać można na Zintegrowanej Platformie Edukacyjnej Ministerstwa Edukacji i Nauki (zpe.gov.pl). Żyzność zależy od składu gleby, m.in. od zawartości związków mineralnych, próchnicy i drobnoustrojów. Istotnym czynnikiem jest także odczyn gleby, który wpływa na występowanie przyswajalnych postaci składników pokarmowych oraz na aktywność mikroorganizmów.
Aby gleba była żyzna, musi zawierać m.in. takie pierwiastki chemiczne, jak: azot, fosfor, potas, wapń, magnez, węgiel, tlen i wodór, siarkę, bor, miedź, mangan, molibden. Chodzi nie tylko o to, aby te pierwiastki były w glebie obecne, ale też o to, by były tam w postaci łatwo przyswajalnej, czyli takiej, która może być z gleby pobierana, a następnie poddawana przemianom w komórkach roślin. Niespełnienie tych warunków spowoduje choroby lub wpłynie na obniżenie plonów. Przykładem może być np. miedź. Niedobór tego metalu w glebie uniemożliwia wykształcenie się ziaren roślin uprawnych. A jeśli gleba uboga jest w konieczne pierwiastki? Wtedy jej jakość można poprawić, stosując nawozy, które dostarczają brakujących składników mineralnych, a także wzbogacają glebę w próchnicę.
Żyzność gleby można zwiększyć przez m.in. orkę i inne działania agrotechniczne, nawożenie, nawadnianie, stosowanie płodozmianu. Wpływamy w ten sposób na urodzajność.
(pp)
