Problem pustynnienia jest na tyle istotny, że o konieczności zwalczania tego zjawiska w państwach dotkniętych poważnymi suszami i (lub) pustynnieniem, zwłaszcza w Afryce, mówi Konwencja Narodów Zjednoczonych. Dokument powstał 17 czerwca 1994 r. w Paryżu.
Konwencję sporządzono m.in. odzwierciedlając naglące zaniepokojenie społeczności międzynarodowej szkodliwymi skutkami pustynnienia, uznając, że pustynnienie i susze są problemami w wymiarze globalnym, bo wywierają wpływ na wszystkie regiony, i w związku z tym konieczna jest wspólna reakcja społeczności międzynarodowej.
Artykuł 2 Konwencji określa jej cel. Jest nim, jak czytamy, zwalczanie pustynnienia i łagodzenie skutków susz w państwach dotkniętych tymi zjawiskami (szczególnie w Afryce), poprzez efektywne działania na wszystkich poziomach, wspierane przez współpracę międzynarodową i partnerskie organizacje w ramach zintegrowanego podejścia, zgodnego z Agendą 21, w celu przyczynienia się do osiągnięcia trwałego rozwoju na obszarach dotkniętych skutkami pustynnienia. Osiągnięcie tego celu będzie wymagało długoterminowych, zintegrowanych strategii, które na obszarach dotkniętych powinny skupiać się jednocześnie na poprawie produktywności ziemi oraz na odnowie, ochronie i stabilnej gospodarce ziemią i zasobami wodnymi. Ma to doprowadzić do poprawy warunków życia, szczególnie dla miejscowej społeczności.
Aby osiągnąć te cele, Konwencja zaleca kierowanie się następującymi zasadami: strony powinny zapewnić, że decyzje dotyczące opracowywania i realizacji programów zwalczania pustynnienia i łagodzenia skutków susz będą podejmowane przy udziale ludności i miejscowego społeczeństwa. Sygnatariusze powinni, w duchu międzynarodowej solidarności i partnerstwa, ulepszać współpracę i koordynację na poziomach subregionalnych, regionalnych, międzynarodowych i w lepszy sposób koncentrować zasoby finansowe, organizacyjne, techniczne i ludzkie tam, gdzie są one potrzebne. Powinno się też rozwijać, w duchu partnerstwa, współpracę na wszelkich szczeblach między rządami, społecznościami, organizacjami pozarządowymi i użytkownikami ziemi, w celu lepszego zrozumienia natury oraz wartości ziemi i uświadomienia sobie niedostatecznych zasobów wody na obszarach dotkniętych zjawiskiem, oraz pracy dla ich zrównoważonego użytkowania. Strony Konwencji powinny w pełni uwzględniać specyficzne potrzeby i okoliczności państw (stron Konwencji) rozwijających się – dotkniętych zjawiskiem pustynnienia – a zwłaszcza najmniej rozwiniętych spośród nich.
Cały tekst Konwencji Narodów Zjednoczonych znajduje się na stronie isap.sejm.gov.pl (Internetowy System Aktów Prawnych).
(pp)
