W niedzielę, 3 kwietnia, w Muzeum Powstania Warszawskiego odbyła się uroczysta gala X edycji Nagrody im. Jana Rodowicza „Anody”. Decyzją kapituły w finale znalazła się Dominika Madaj-Solberg, założycielka i prezes katowickiej Fundacji Spina, uhonorowana za całokształt dokonań.
Nagroda im. Jana Rodowicza „Anody” Muzeum Powstania Warszawskiego jest wyróżnieniem dla osób odznaczających się zaangażowaniem w działalność na rzecz drugiego człowieka oraz postawą stanowiącą przykład dla młodego pokolenia. To nagroda dla współczesnych bohaterów – osób, które bezinteresownie robią wyjątkowe rzeczy dla innych i bez względu na trudności oraz niepowodzenia kierują się w życiu zasadami podobnymi do tych wyznawanych przez pokolenie powstańców.
W tym roku odbyła się X edycja nagrody. Tegorocznych finalistów i laureatów w trzech kategoriach (Wyjątkowy czym, Akcja społeczna, Całokształt dokonań) wybrała kapituła w składzie: ks. Andrzej Augustyński, Ewa Błaszczyk, Jacek Dębicki, płk Piotr Gąstał, Anna Gołębicka, dr Dariusz Karłowicz, Paweł Łukasiak, Olga Puncewicz, Jan Rodowicz, Jakub Wygnański.
W gronie finalistów w kategorii Całokształt dokonań znalazła się Dominika Madaj-Solberg, założycielka i prezes Fundacji Spina. Do nagrody została zgłoszona przez dziennikarkę „Nowego Info” Renatę Botor-Pławecką (jednym z elementów zgłoszenia do Nagrody, oprócz pięknych rekomendacji napisanych przez ludzi współpracujących z panią Dominiką, był artykuł opublikowany w naszym dwutygodniku i portalu „Czy ja dam radę? Muszę”).
Dominika Madaj-Solberg to psychotraumatolożka z Katowic. Jest trzecią mamą w Europie, której dziecko ze zdiagnozowanym rozszczepem kręgosłupa przeszło operację w okresie prenatalnym. W 2008 roku założyła Fundację Spina, która wspiera osoby z rozszczepem kręgosłupa i ich rodziny, nie tylko na Śląsku, ale i w całej Polsce. Pomaga im uwierzyć, że są w stanie wiele osiągnąć i normalnie funkcjonować w społeczeństwie. Mobilizuje podopiecznych do działania.
Jak można było usłyszeć podczas gali, wszystkie osoby nominowane za Całokształt dokonań są właściwie zwycięzcami. Bo każda z tych osób swoim życiem, dokonaniami zasłużyła na najwyższe wyróżnienie. Razem z panią Dominiką w finale znaleźli się także: Tadeusz Adamiec – dyrektor Instytutu Głuchoniemych w Warszawie; Sebastian Grzywacz – społecznik i aktywista, przewodnik po warszawskiej „Niewidzialnej wystawie” przybliżającej świat osób niewidomych, współzałożyciel Fundacji Ponad Słowami; Danuta Kowalczyk – współzałożycielka i przewodnicząca Towarzystwa Rodzin Wielodzietnych w Krośnie; Adam Król – emerytowany wykładowca Politechniki Gliwickiej, inżynier budownictwa, który na początku lat 90. przeniósł na grunt polski idee amerykańskiej organizacji Habitat for Humanity, dzięki czemu powstała Habitat for Humanity Poland pomagająca niezamożnym rodzinom budować i remontować lokale mieszkalne.
Kapituła zdecydowała o przyznaniu nagrody Adamowi Królowi.
– Prawo do odpowiednich warunków zamieszkania to jedno z praw człowieka. Pan Adam Król, przenosząc do Polski ideę amerykańskiej organizacji Habitat for Humanity, dał – dosłownie – niezamożnym osobom możliwość zbudowania podstaw godnego życia, czyli budowy własnego mieszkania – uzasadniała jurorka Olga Puncewicz.
W kategorii Wyjątkowy czyn nagrodę otrzymał Marek Czerwiński – nauczyciel z Karkowa, który stanął w obronie czarnoskórego mężczyzny, zaatakowanego na przystanku przez chuliganów.
W kategorii Akcja społeczna laureatem został Jakub Sieczko – lekarz z Warszawy, koordynator akcji Medycy na Granicy, zaangażowany w pomoc medyczną uchodźcom, którzy przedostali się przez polską granicę na Podlasie. Obecnie pomaga Ukraińcom uciekającym przed wojną.
Na gali była obecna Barbara Fedyszak-Radziejowska, doradca prezydenta RP Andrzeja Dudy, który objął honorowy patronat nad uroczystością. Odczytała list prezydenta RP. Przybyli też powstańcy warszawscy Zofia Czekalska i Leszek Żukowski. Przemawiała również Marianna Bezugla, deputowana Rady Najwyższej Ukrainy.
Podczas uroczystości prowadzący galę dziennikarz Tomasz Wolny wspomniał m.in. laureatkę Nagrody im. Jana Rodowicza „Anody” sprzed trzech lat – Mirosławę Gruszczyk z Rudołtowic koło Pszczyny.
Galę transmitowała TVP 1.
O patronie nagrody:
Jan Rodowicz „Anoda” (ur. 7.03.1923 r. w Warszawie, zamordowany 7.01.1949 r. w siedzibie Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego w Warszawie) – harcerz, żołnierz AK, porucznik. Dorastał w rodzinie o patriotycznych tradycjach, co w połączeniu z działalnością w harcerstwie oraz nauką w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. S. Batorego ukształtowało go wspaniałym człowiekiem i bohaterem swoich czasów. W czasie wojny zaangażował się w działalność konspiracyjną w Szarych Szeregach, walczył w Batalionie „Zośka” Armii Krajowej. Przeszedł jeden z najcięższych szlaków bojowych Powstania, walcząc na Woli, Starym Mieście i Czerniakowie. Był ciężko ranny, odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Po zakończeniu leczenia na początku 1945 r. nawiązał kontakt z kolegami z Batalionu „Zośka”. Włączał się w działalność antykomunistyczną i niepodległościową. Został dowódcą oddziału dyspozycyjnego szefa Obszaru Centralnego Delegatury Sił Zbrojnych. W sierpniu 1945 r. po rozwiązaniu DSZ wrócił do Warszawy. Zajął się ewidencją poległych i zaginionych z Batalionu „Zośka”. Zachęcał kolegów do gromadzenia materiałów historycznych i pisania wspomnień związanych z oddziałem. 24 grudnia 1948 r. został aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa, zginął 7 stycznia 1949 r., po brutalnym śledztwie. Do dziś nie została ustalona przyczyna jego śmierci [źródło: Muzeum Powstania Warszawskiego].
(reb)
