Unia Europejska nie opracowała odrębnej strategii walki z pustynnieniem. Wykorzystuje więc inne istniejące strategie, na przykład: leśną, w dziedzinie ochrony gleby, przystosowania się do zmian klimatycznych. Nie ma również specjalistycznego źródła finansowania przypisanego do realizacji projektów zwalczających zjawisko pustynnienia. Pieniądze można jednak czerpać z istniejących już funduszy.
Europejski Trybunał Obrachunkowy w sprawozdaniu specjalnym 33/2018 informuje, że we wrześniu 2006 r. Komisja Europejska przyjęła strategię tematyczną w dziedzinie ochrony gleby, zauważając że degradacja gleby może ostatecznie doprowadzić do pustynnienia. Strategia ta ma cztery filary: podnoszenie świadomości społecznej, uwzględnienie kwestii ochrony gleby w innych strategiach, prowadzenie badań naukowych, opracowanie odnośnych przepisów.
W kwietniu 2013 r. Komisja przyjęła strategię przystosowania się do zmiany klimatu. Po sześciu miesiącach przyjęto ogólny unijny program mówiący o tym, by do 2020 r. „gospodarowanie gruntami w Unii odbywało się w sposób zrównoważony, gleba była należycie chroniona, a rekultywacja terenów skażonych była na zaawansowanym etapie”. Natomiast w strategii leśnej UE z 2013 r. podkreślono duże znaczenie lasów w zwalczaniu degradacji gleby i pustynnienia.
A z jakich funduszy można czerpać, zwalczając w Europie pustynnienie? ETO wymienia m.in. europejskie fundusze strukturalne i inwestycyjne (fundusze ESI) mające na celu zmniejszenie dysproporcji między regionami w Unii Europejskiej. Pieniądze mogą pochodzić na przykład z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR) lub Funduszu Spójności. Do dyspozycji jest też na przykład Instrument Finansowy na rzecz Środowiska (LIFE) czy Fundusz Solidarności Unii Europejskiej (FSUE).
(pp), źródło: op.europa.eu
