Dzisiejsze Jaroszowice to tereny zielone, bardziej rolnicze niż przemysłowe. Jednak w XVII i XVIII wieku, a zapewne i wcześniej, stanowiły w gospodarce panów na Pszczynie ważny ośrodek przemysłowy.
Najstarsza wzmianka o Jaroszowicach pochodzi z 27 lipca 1422 roku. Oczywiście jest to książęcy dokument, w którym Jan Żelazny daruje sołtysowi z Lędzin jeden ze swych stawów kuźniczych. Osadę powstałą od imienia owego sołtysa Jarosza zwano Jaroszowcem lub Jaroszowcami. Dzisiaj używamy nazwy Jaroszowice.
To w Jaroszowicach, nad stawem utworzonym poprzez spiętrzenie wód rzeki Mlecznej przez ponad trzy stulecia działały książęce kuźnice (dawne zakłady hutnicze, które napędzane były energią wodną).
Obecnie wiemy o dwóch. Pierwsza kuźnica w 1630 roku została przekazana przez księcia Zygfryda II Promnitz włoskiej rodzinie Pinnoci (ich potomkowie żyją do dziś chociażby w Lędzinach, nosząc nazwisko Pinocy). Wytwarzane w niej żelazo trafiało do rusznikarni, gdzie wyrabiana była broń palna dla książęcej drużyny.
Druga, młodsza kuźnica pochodząca z 1697 roku sama wytwarzała lufy i kosy. Jej produkty były znane na całym górnośląskim rynku i bardzo pożądane.
W zapiskach Henryka Wilhelma Fryderyka Schaeffera (1787–1870), archiwisty książęcego można przeczytać o Jaroszowicach, że w 1828 roku panowała tam zaraza bydlęca. Padło lub musiano dobić wiele sztuk bydła w całym powiecie pszczyńskim, w tym w Jaroszowicach wyginęło całe stado – 79 krów i dwa woły.
W przedwojennej monografii Tychów, autorstwa Ludwika Musioła, czytamy, że w marcu 1846 roku w Jaroszowicach doszło do strajku chłopów pańszczyźnianych, którzy odmówili pracy w folwarku należącym do księcia pszczyńskiego.
Cztery lata później doszło do zniesienia pańszczyzny na śląskiej ziemi.
Wojciech WALTER, więcej tekstów historycznych na: https://noweinfo.pl/sekcja/historia/ i https://www.facebook.com/staretychy/
